Goście. Napisano Listopad 2, 2013. Autorko moim zdaniem nie ma sensu męczyć się w czyimś towarzystwie, lepiej ten czas sędzic nawet w domu przed tv bo przynajmniej nie będziesz sie potem

Nie mów mi dziś jak powinienem żyć. Ja to czuję jak nikt, nikt, nikt. Ja to czuję jak nikt, nikt, nikt. Ja to czuję jak nikt, nikt, nikt. Ja to czuję jak nikt, nikt, nikt, yeah. [Friz:] Robię sobie flex, robię dla was kino. Zmontowałem Ekipę, mów mi Tarantino (Friz!) Jeden na milion, no a w necie masa imion.

106 odpowiedzi. 3121 wyświetleń. Anies88. Przed chwilą. Cześć, na wstępie powiem, że mam 17 (jakby cokolwiek to zmieniało). Mam normalna rodzinę, bez żadnych zachowań patologicznych itp

Cała aktywność Strona główna Moja ciąża Co czujemy, gdy rośnie... dlaczego ja czuje że kopie a TATO nie??? | Forum o ciąży Poprzednia 1 2 Dalej Strona 1 z 2 Rekomendowane odpowiedzi Mamusia Mamusia Udostępnij to jestem w 20 tyg, czuję jak Maleństwo kopie mnie, jednak jak mąż przyłoży rękę do brzuszka i maleństwo nadal kopie to on nic nie czuje???????? jak to jest? aż taki jest gruboskórny 🤪 kiedy inni będą mogli poczuć Maleństwo? Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Mamusia Mamusia Udostępnij to Cierpliwosci kochana , Ty juz czujesz , bo dzidzia jest w Tobie , ale zanim bedzie mozna poczuc kopniaki poprzez dotyk Twojego brzucha to minie kilka dni. Dzidzia musi mocniej kopac. I nie zawsze jest tak , ze dzidzia kopie innych. Moja corcia jak tylko poczula , ze ktokolwiek dotyka mojego brzucha jak na zlosc przestawala sie ruszac i w efekcie moj maz wogule nie poczul jak kopie. Teraz jednak jestem w ciazy i moj (synek?) reaguje na kazdy dotyk. Obojetnie kto go dotknie , zaraz dostaje kopa hihi. Widzisz dzieci tez bywaja i niesmiale i takie smielsze 🙂 Cierpliwosci. [img size=365] src=" /> Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Mamusia Mamusia Udostępnij to jusmarkl, jaki śliczny obrazek, skąd to jest? Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Mamusia Mamusia Udostępnij to Bagira napisał:jusmarkl, jaki śliczny obrazek, skąd to jest? Znalazlam w galerii pewnej pani na portalu 🙂 Strasznie mi sie spodobal i sobie skopiowalam. Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Mamusia Mamusia Udostępnij to Jest magiczny. Ok, idę sobie bo wlazłam w temat ☺️ Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Mamusia Mamusia Udostępnij to A moja dzidzia kopie tatusia, a obcych omija. Wczoraj koleżanka i tatuś przykładali ręce jednocześnie i tylko jedno z nich dostawało kopniaki:laugh: Myślę,że nasze pociechy jeszcze przed porodem mają konkretne charakterki i każde z nich zachowuje się troszkę inaczej 🙂 Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Mamusia Mamusia Udostępnij to Kochana Maleństwo zawsze na początku czuje mamusia a później jak troszkę podrośnie i nabierze troszkę więcej siły to apewno tatuś też poczuje kopniaczki 😉 Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Mamusia Mamusia Udostępnij to Też na początku zastanawiałam się dlaczego ja czuję kopniaczki a tata Dzidziulki nie... Moja mama mi wyjaśniła, że pierwsze kopniaczki są słabiutkie, ale jak Dzidzia nabierze troszke pewności siebie to z czasem będą one coraz silniejsze i wyczuwalne dla innych. Teraz mój malutki Skarbek kopie jak szalony:laugh: Najśmieszniejsze jest w tym to, że gdy tatuś powie do brzuszka "kopnij tatusia" to Dzidziuś odrazu odpowiada mu kopniaczkiem 😉 hehehe Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Mamusia Mamusia Udostępnij to mój partner tez na poczatku nie czuł 🙂ale przyszedl taki dzien,ze zostal 'skopany ;przez malego jakies 10 razy pod rzad;p Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Mamusia Mamusia Udostępnij to u mnie dzidzia kopie tatusia a jak jestem u kogos np u tesciowej to kopnie tylko zeby dac znac je wszystko oki:laugh: a pozniej juz cisza wiec nigdy nikt nie moze zobaczyc jak brzuch sie rusza ani poczuc ruchów:P Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Mamusia Mamusia Udostępnij to U nas też tak było że Mała nie chciała nikogo kopać kto przyłożył dłoń. Teraz, gdy już jest duża i silna tak wariuje że nawet dzisiaj mąż zwrócił uwage jak mi skacze brzuch. Natomiast inni nadal nic nie czują, nawet jak nie dotykają tylko patrzą to mam wrażenie że ona to wyczuwa i nie chce pokazywac na co ją stać :P Wredna po mamusi 😉 Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Mamusia Mamusia Udostępnij to To chyba zależy od tego, jak dzidziuś leży w brzuszku:-)Ja jestem zaskoczona, że już tatuś czuje, a nawet widać jak brzuch się porusza przy kopniaczku. Jak poczułam pierwsze kopnięcia, to tatuś poczuł gdzieś po 2 tygodniach.. Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Mamusia Mamusia Udostępnij to Tak sobie jeszcze myślę, że to może zależeć od skóry..chyba..Może pod grubszą skórką brzuszka mniej czuć..Ale nie wiem.. 🙂 Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Mamusia Mamusia Udostępnij to agajaga- ja własnie tak słyszałam- to zalezy też od tkanki tłuszczowej pod skórą- im jej więcej tym trudniej poczuć kopnięcia. Dlatego mówi się że szczupłe dziewczyny szybciej czują maleństwa a co za tym idzie, pewnie i ich partnerzy 🙂 Ja jestem średniej budowy i jak Mała mi wypycha noge to mam takie jakby guzy/ wybrzuszenia na brzuchu a u innych wyraźnie widać wypukłości od stópek i rączek 🙂 Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Mamusia Mamusia Udostępnij to Zobaczcie te zdjecie - tu dopiero musi byc cienka skora hehe [img size=260] src=" /> Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Mamusia Mamusia Udostępnij to To zdjęcie jest cudowne!!Mam je nawet zapisane w komputerze!Wręcz zastanawiałam się, czy to możliwe :-) Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Mamusia Mamusia Udostępnij to moja mama w ostatniej ciąży była bardzo szczupła, zero tkanki tłuszczowej i też było widać tylko takie guzy, czasem mniejsze jakby od łokcia albo kolana, ale stópek czy rączek nie było widać, zresztą wydaje mi się że macica jest zbyt mocnym mięśniem żeby było widać tak dokładnie jak na zdjęciu które pokazała Jusmarkl... Przecież dziecko nie jest pod samą skórą... Myślę że to zdjęcie to fotomontaż jakiś... Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Mamusia Mamusia Udostępnij to Tez mysle , ze to jest nalozony znak wodny , ale mimo wszystko ktos mial fajny pomysl 🙂 Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Mamusia Mamusia Udostępnij to No to ja też jestem szczupła i jak dzidziuś kopnie, to rzeczywiście - jakby ktoś od środka puknął czymś - falowanie brzuszka widać :-) Też jestem zdziwiona :-) Ale chyba toja masz rację, że to fotomontaż..chociaż jaki piękny ;-) Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Gość Udostępnij to ta stópka jest możliwa 🙂 słodkie takie foto 🙂 moja koleżanka miała cienką strone łożyska od strony brzucha i było y niej widać stópkę jak np się rozciągała mała 🙂 🙂 Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Mamusia Mamusia Udostępnij to Ja bylam przed ciaza wrecz chuda , taka juz jestem genetycznie. Mialam jednak nieco brzuszka po pierwszej ciazy. Teraz kiedy dzidzia kopie widac guzy i to nie male hih. Caly brzuchol mi lata , najlepiej jak dzidzia sie przemieszcza z jednej strony brzucha na druga , albo jak sie caly chce jakby rozprostowac , to mam wrazenie , ze zrobi dziure - tak naciska ze az boli. To jest cudowne uczucie mimo , ze czasem boli. Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Mamusia Mamusia Udostępnij to na kształt stopy jeszcze bym się zgodziła, ale każdy paluszek? poza tym łożysko przecież nie jest dokoła brzucha tylko w jednym miejscu 🤔 jusmarkl, pewnie zabawnie wygląda Twój brzuszek wtedy jak się tak tarmosi 😁 😁 Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Mamusia Mamusia Udostępnij to Najfajniej jest kiedy robi stozek. Tzn. bo moja dzidzia odpowiada na kazdy dotyk i kiedy dotkne pempka od razu mi tam cos wypycha i robi sie z brzucha taki stozek hehe. Czesto sie z nim bawie tak 🙂 Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Mamusia Mamusia Udostępnij to mojej mamie też się tak robiło 🙂 pamiętam bo siostra jest o 13 lat młodsza 😁 i jeszcze ruszała mamy pępkiem, wciągała i wypychała, nie mam pojęcia jak to robiła, ale pępek sam się ruszał 😁 🤪 🤪 nie mogę doczekać się takich wrażeń z moim maleństwem 🙂 Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach 3 tygodnie później... Mamusia Mamusia Udostępnij to co do tematu to musze sie pochwalic ze moj m w koncu wczoraj pierwszy raz poczul solidnego kopniaka naszego malenstwa, bylismy przeszczesliwi 😉 ja czułam juz chwile, ale ostatnio wieczorami maluszek szaleje jak nic hehe i przed spaniem tatus przylozyl raczke, odczekal z 10 sekund u puk puk:P:P 😁 Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Poprzednia 1 2 Dalej Strona 1 z 2 Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony. Zaloguj się Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej. Zaloguj się Użytkownicy online Brak użytkowników do pokazania Najnowsze odpowiedzi Przez ewon · Napisano 12 Kwietnia To super 🙂 a płeć już wiadomo? U nas imprezka w domu. Marta wybrała jedną ręką kieliszek drugą złapała kasę 😂 no i wyszły jej kolejne zęby ( u góry ma dwie 1 i dwie 2 , na dole dwie 1 ) . Przez Agnieszka5g · Napisano 12 Kwietnia My w niedzielę roczek skończyliśmy impreza się udała robiliśmy w restauracji , mały wybrał różaniec 🤪🙈🙉🙊 a u ciebie? A ja wczoraj już na prenatalnych byłam pierwszych wszystko u nas ok. Przez anulka_zg86 · Napisano 8 Kwietnia Ja badzo długo szukałam sposobu. W końcu dwa miesiące temu znalazłam i od tamtej pory święty spokój. NA YouTubie znalazłam muzykę relaksacyjną z obrazem zwierząt w oceanie - ryby, koniki morskie, foki, rafa koralowa, żółwie etc. Muzyka jest bardzo kojąca, spokojna, starsza córka ( wymienia zwierzaki i po 10 minutach odpływa a roczny synek chwilę później. Najgorsze jest to, ze są skutki uboczne - ja zasypiam z nimi. Filmik znalazłam na hasło relaxing fish music czy jakoś tak. Nasze kluby Najnowsze dyskusje 3332 Przez Mynia98 Napisano 18 Sierpnia 2020 1830 Przez Lilla Napisano 24 Września 2020 10773 Przez Angella Napisano 12 Września 2020 Co nowego na forum o ciąży? Cała aktywność Strona główna Moja ciąża Co czujemy, gdy rośnie... dlaczego ja czuje że kopie a TATO nie??? | Forum o ciąży

Wiadomość filmy i seriale 20 lipca 2022, 15:37 Ostatnio zdałem sobie sprawę, że Marvela dopadł ten sam problem co markę Star Wars. Twórcy się po prostu pogubili. Thor: Miłość i Grom pomógł mi to zrozumieć. Premiery MCU nie wywołują takiej euforii jak kiedyś. Można rzec, nawiązując do klasyka, że „kiedyś to było, a teraz to nie ma”, ale to starodawne przysłowie w sumie się tutaj sprawdza. Jeszcze kilka lat temu każda nowość Marvela to było coś, na co wszyscy czekali. Nowi bohaterowie, coraz lepsze efekty specjalne, fabuła, która zaczyna mieć swój cel, hollywoodzkie gwiazdy. Mógłbym przyrównać to do beatlemanii – pozostawało cieszyć się, że żyjemy w tych czasach. A to wszystko miało miejsce jeszcze kilka lat temu. Nie mówię, że wszyscy, ale dziś wiele osób z dystansem podchodzi do kolejnych tytułów, z miejsca wyśmiewając Thor: Love and Thunder (a przecież jeszcze pięć lat temu zachwycali się Ragnarokiem) lub nabijając się ze ścieżki obranej przez np. Ms. Marvel (muzułmańska mniejszość otrzymuje swój serial, a biali widzowie zachowują się, jakby zatwierdzono przeciw nim największy wymiar kary). Skoro jeszcze ze mną jesteście (a nie piszecie w komentarzach, że gadam od rzeczy), to chciałbym zaznaczyć, że ten tekst nie będzie jednym wielkim „roastem”. Bowiem dokonuję tu pewnego (zapewne pretensjonalnego) wyznania: chociaż zawsze wyśmiewałem kino superbohaterskie, to w głębi duszy doceniałem uczucie, które mi ono dawało. Marvel od zawsze pozwala mi się odprężyć i docenić, w jaki sposób kinematografia rozwinęła się w ostatnich kilkunastu latach. Właśnie czytacie wyznanie osoby, która – od jakiegoś czasu – odczuwa nieustanny zawód całym Marvelem. Pozostaje jedno fundamentalne pytanie: to wina twórców czy mojego (i waszego) nastawienia? Narzekanie, które nie jest marudzeniemOd czasu Wojny bez granic nic od Marvela mnie nie zaskakuje. Świadomie pomijam Koniec gry, który był niezły, ale jakoś mi te podróże w czasie nie przypadły do gustu. Seriale co prawda na chwilę wprowadziły trochę powiewu świeżości, ale potem nadszedł np. Moon Knight, którego w ogóle nie czułem. Przez ostatnie kilka miesięcy uważałem, że jest to wina spadku jakości tych produkcji. Nawet nie wiecie, jak bardzo się myliłem (!). Fani (i nie tylko) zapewne mają podejście podobne do mojego. Liczba artykułów w sieci o tym, że Marvel idzie w ilość, a nie w jakość, jest oszałamiająca. Kiedy jakiś artykuł stara się bronić któregoś z tych tytułów, ludzie w komentarzach operują takim cynizmem, na jaki nigdy nie pozwolą sobie w realnym życiu. W końcu w sieci jesteśmy niby anonimowi, więc pozwalamy sobie na więcej. Chociaż recenzenci nie pieją już z zachwytu, a w Internecie znajdziemy masę negatywnych komentarzy na temat najnowszych produkcji Marvela (przykładowo: Ms. Marvel okazała się totalną porażką, jeśli chodzi o wyniki oglądania), to te filmy wciąż na siebie zarabiają. Narzekamy, ale płacimy i czekamy na więcej. Narzekamy, jednak zostajemy w kinach, by zobaczyć – coraz to głupsze – sceny po napisach. Dlaczego narzekamy? Narzekamy, bo chcemy poczuć to, co czuliśmy przy pierwszym Iron Manie czy Avengersach. A dziś już tego nie czujemy. Dlatego trudno nazwać to marudzeniem: nie bojkotujemy, nikt nie mówi, że MCU ma przestać istnieć. Nikt nie marudzi, że na co to komu. W końcu oglądamy. Na pierwszy rzut oka wygląda to na pewnego rodzaju pogodzenie się z tym, że aktualnie nie jest kolorowo. Wzdychamy, zawodząc pod nosem: „Może kolejny tytuł okaże się lepszy?”. I, podkreślam, mówi to osoba, która od zawsze należała do grupy, która najgłośniej krzyczała (a i tak oglądała). To złe, to głupie, to już kiedyś było – narzekałem, ale i tak oglądałem. Coś gadałem pod nosem, ale i tak bawiłem się zazwyczaj przednio. A teraz narzekam, ale nie odczuwam jakiejkolwiek frajdy. Narzekamy. Ale czy zastanawialiśmy się, kto tak naprawdę narzeka? Ten, który potrafi przelać swoje myśli na papier (czytaj: widz świadomy i +/- dorosły). Wrócę jeszcze do tego. Twardy do zgryzienia orzechZbyt wiele? Bez celu? Za dużo kombinowania? To pytania, które siedzą we mnie od czasu seansu najnowszego Thora. Czysta konstatacja, że film „jest mierny” nie będzie niczym odkrywczym. Bo dla mnie ogólnie jest, ale czy na pewno jest taki słaby? To nie jest recenzja filmowa, dlatego w podpunktach opiszę Wam swoje przemyślenia o Thorze: Miłość i grom: Nieśmieszne gagi zabijają tempo;Nieumiejętnie nakreślony antagonista, jest go zdecydowanie za mało (a jego decyzje, jak np. porwanie dzieci, są w ogóle nieangażujące); Thor jako śmieszny półgłówek to dziwny atawistyczny motyw w jego rozwoju;Postaci (np. Zeus), które są przerysowane aż do przesady;Taika znowu rozprawia o miłości, a film poprowadzony jest jak opowieść, którą moglibyśmy usłyszeć w przedszkolu;Film jest „zbyt dynamiczny” – ciągle coś się dzieje, bohaterowie nie dostają wystarczająco dużo czasu ekranowego na rozmowy na to, że niepotrzebnie się czepiam. Jak czytam te podpunkty, to wiem, komu się to wszystko na pewno spodoba. Otóż… młodszej widowni! Czy żarty w filmie naprawdę nie są zabawne? Posłuchajcie kinowego rechotu, wybierzcie się do kina wtedy, kiedy jest tam także wycieczka szkolna. A czy porwanie dzieciaków (Gorr niczym Baba Jaga) nie jest chociaż odrobinkę niepokojące? Zapytajcie młodych. Obstawiam, że ich podejście będzie nieco inne. Czy to źle, że nowy Thor to audiowizualna jazda bez trzymanki? To twardy orzech do zgryzienia, ponieważ punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. A może dorośliśmy?Nierzadko zdarza mi się czytać komentarze na popularnej stronie do oceniania filmów – dobrze jest sobie zestawić poglądy zwykłych widzów i tych, którzy – przynajmniej według definicji – na produkcje powinni patrzeć głębiej, świadomiej, [wstaw czytelniku własny przymiotnik]. Właśnie tak, mówimy o krytykach i recenzentach filmowych. Znajomy z branży, o drugim Doktorze Strange’u pisał, że to typowa „marvelozrywka” (swoja drogą przewrotne słówko, brawo!). Zwrócił jednak uwagę na pewien szczegół (ktoś zaraz napisze, że to jest oczywista oczywistość, ale pozwólcie mi odkrywać Amerykę). Mianowicie zdał krótką relację z zasłyszanego po seansie dialogu, gdzie jeden chłopczyk mówi do drugiego proste zdanie składające się z czterech wyrazów. Przeczytajcie to kilka razy, bo powiedział to ktoś, kto zapewne ma największe prawo (?) do oceniania filmów Marvela. Kto ocenia te filmy? Wykształceni recenzenci; ludzie, którzy potrafią świadomie posługiwać się klawiaturą; osoby zakładające konta na portalach filmowych; nieraz widzowie, których już stać na zakup platform streamingowych. Czy możemy dołączyć do tej grupy dzieciaki do lat np. piętnastu? Na powyższe pytanie nie odpowiadam. Ale czy ci sami młodociani widzowie oglądają te filmy bez wystawiania ocen i gwiazdeczek? Jak najbardziej. I jeszcze dokładają z portfela rodziców. Sam miałem dwanaście lat, kiedy wychodzili pierwsi Avengersi. Wiecie, jak wyglądało moje życie przed pójściem do kina? Codziennie odliczałem dni do premiery i oglądałem zwiastuny. Natomiast jak funkcjonowałem po – jakże niezwykłym – seansie (w sumie mógłbym to nawet nazwać filmowym doświadczeniem)? Patrzyłem, czy mój nowy ulubiony film ma dobre oceny w sieci i czy każdemu się podobało. A jak ktoś mądrzejszy ode mnie niszczył Avengersów w recenzji, to robiło mi się w sumie smutno. Takie dziecięce i naiwne myślenie: „Taki fajny film stworzyli, aktorzy tak super grali, to o co chodzi?”. Nie podobało mi się, że ludzie są tak zawistni wobec miłego filmu o bohaterach w pelerynkach. I nie piszę tego ironicznie, moja mała głowa w ogóle nie potrafiła rozprawić się z tym faktem, czy w jakiś sposób zrozumieć ten recenzencki proces. Chodziłem na masę Marveli i nie pisałem później żadnych komentarzy ani nie wystawiałem gwiazdek. Według mnie negatywny odbiór ostatnich dzieł Marvela nie jest sentyment do pierwszych filmów, albo uważanie, że kiedyś to było lepiej. Moim zdaniem Marvel Studios po prostu wypuszczało zbyt dużo, doiło krowę ile wlezie i wszystkie najciekawsze wątki zostały wykorzystane, rzucone na sam początek. Jedyne co pozostało to historie, które będą pasjonować o wiele mniejsze grono ludzi. Ostatnie rewelacje dotyczące warunków współpracy z gigantem oraz tego jak on opłaca twórców komiksów, zdecydowanie nie pomagają. Zbigniew Woźnicki Spójrzcie na to w ten sposób: załóżcie, że Waszym bohaterem młodości zostawał Iron Man po obejrzeniu filmu z 2008 roku. Byliście bardzo mali, utożsamialiście się z walką o dobro itp. Dlaczego taki Moon Knight nie może być Iron Manem? Wierzcie lub nie, ale warsztatowo te produkcje są na naprawdę podobnym poziomie. Mam wrażenie, że to nam miesza się percepcja – dziś Marvela oglądamy, zakładając okulary z nostalgicznym filtrem. Albo do tematu możemy podejść zupełnie inaczej: kiedy wychodziły pierwsze filmy superbohaterskie, nasi rodzice nie mieli porównania. Nie mogli powiedzieć: „Słuchajcie, Spider-Man Sama Raimiego jest czymś słabym, bo wcześniej powstał…” i tak dalej, i tak dalej. A więc wpadali w zachwyt, bo nie mieli z czymś takim wcześniej do czynienia (pomijam Burtonowskie Batmany, które znacznie różnią się od tego, co proponuje Marvel). My natomiast nieustannie przyrównujemy, ciągle patrzymy wstecz, a podświadomie wiemy, że dorośliśmy. Że mało co pokochamy w popkulturze tak niewinną miłością. Boimy się, a strach prowadzi do wielu nieoczekiwanych frustracji. Tym sposobem na prawo i lewo krzyczymy, że „to już nie jest to samo!”. Minęło prawie piętnaście lat od pierwszego Iron Mana, a my dorastamy. I zapominamy, że taki Shang-Chi może stać się nowym ulubionym superbohaterem jakiegoś małego Jasia z Polski. I ten chłopiec pokocha sztuki walki ukazane na ekranie czy przepięknie zrealizowane smoki. W jaki sposób mamy czerpać satysfakcję, skoro patrzymy na filmy Marvela przez pryzmat przeszłości? Albo wręcz z takiej trzeciej osoby, tak bardzo zdystansowani? Ja sam zazdroszczę młodym widzom, że z kina wychodzą po filmie Marvela spełnieni i cholernie uśmiechnięci. Brakuje mi tego. EpilogCałkiem świadomie omijam personalne odczucia dotyczące Thorze 4 i zbytnio tej produkcji nie analizuję. Nie zmienia to faktu, że seans filmu Taiki Waititiego stał się punktem zwrotnym w moim dotychczasowym myśleniu. Wręcz odkryciem! Taika jest geniuszem, bo rozumie ten biznes. A to ja jestem kompletnym idiotą w momencie, w którym krytykuję ten film. Czas na kilka [SPOILERÓW]. Wszyscy narzekają, że główny antagonista porywa w filmie dzieciaki (wokół tego kręci się cały film), ale kiedy masz dziesięć lat, to – przepraszam za żart niskich lotów – kupujesz pampersa, bowiem wyobrażasz sobie, że mógłbyś być na miejscu któregoś z nich. Kiedy Thor tworzy swoją grupę młodocianych galaktycznych wikingów, to przecież cała sekwencja musi być niebywale czadowa dla małego widza, który od razu zaczyna czuć, że sam należy do tego zespołu i strzela laserami z oczu. A Thor jako supertata? Na pewno zwiększy to jego popularność wśród młodszych widzów. Decyzje twórcze w tym filmie na pierwszy rzut oka są infantylne, ale w istocie są one genialne. Są nie dla nas, wyjadaczy, ale dla nich, przyszłych wyjadaczy, dziś jeszcze największych fanów. Powrócę jeszcze do wcześniejszego zdania i je poszerzę. Od czasu Wojny bez granic nic od Marvela mnie nie zaskakuje, bo było to zwieńczenie mojej przygody superbohaterskiej. Filmowe wkroczenie w dorosłość brzmi patetycznie, ale może coś w tym jest? Czy to był moment przełomowy? Taki, który wyznaczył koniec mojej dziecięcej fascynacji? Tak. Bo z filmami Marvela jest jak z powieściami lub reportażami. Przeżywamy je, ale potem wszyscy wracamy do siebie (sentencja podkradziona z książki Fakty muszą zatańczyć), do własnego podwórka. Dlatego podskórnie boli mnie fakt, że stałem się jedną z tych osób, które wywoływały we mnie tyle dziecięcego smutku. Kiedy o tym myślę, to zdaję sobie sprawę, że ja chyba (w końcu wciąż się zastanawiam) nie mam moralnego prawa oceniać tych filmów. Jeśli chcę oglądać Marvela, to pozostaje mi milczeć. Bo filmy Marvela są dla wszystkich, ale, koniec końców, nie są dla wszystkich. I z tą myślą Was dziś pozostawiam.

kZO6.

1o1nkg41xy.pages.dev/303

1o1nkg41xy.pages.dev/291

1o1nkg41xy.pages.dev/356

1o1nkg41xy.pages.dev/271

1o1nkg41xy.pages.dev/267

1o1nkg41xy.pages.dev/359

1o1nkg41xy.pages.dev/367

1o1nkg41xy.pages.dev/151

1o1nkg41xy.pages.dev/104

tak ja nic nie czuje